Тэорыя нацый і нацыяналізму Э. Гэллнера

Змест

Уводзіны

1. Вызначэнні.Нацыя. Нацыяналізм. Дзяржава

1.1 Нацыяналізм

1.2 Нацыя

1.3 Дзяржава

2. Генезіс і прырода нацыяналізму па Э. Гэллнеру

3. Тыпалогія нацыяналізму

3.1 «Габсбургскай класічны» нацыяналізм

3.2 Нацыяналізм па прынцыпе перыяду аб'яднання Італіі і Германіі XIXв

3.3 Нацыяналізм дыяспары

4. Слабасць нацыяналізму

5. Будучыня нацыяналізму

Заключэнне

Літаратура

Уводзіны

Мне хацелася б разгледзець найбольш папулярны ў апошні час пункт гледжання ў навуцы на прыроду нацыяналізму. Яна належыць прафесару Кембрыджскага універсітэта, вядучаму спецыялісту ў галіне сацыяльнай антрапалогіі Э. Геллнеру, якую ён выкладае ў сваёй кнізе «Нацыі і нацыяналізм».

Гэтая кніга, прысвечаная агульнай тэорыі нацыяналізму, дае адно з магчымых тлумачэнняў тых выбухаў і ўзрушэнняў, якія ахопліваюць цяпер шматнацыянальныя дзяржавы.

Наогул тэорыя нацыяналізму тлумачыць многія рэчы і дае магчымасць зразумець сутнасць такіх паняццяў як нацыяналізм, нацыя. Пытанні нацыянальнасці, нацыі, нацыянальных груп ўстаюць усё часцей у нашым свеце. Гэта робіць кнігу яшчэ больш актуальнай. Дадзеная тэорыя дае магчымасць разабрацца ў асновах пабудовы дзяржавы, пабудовы грамадства на падмурку нацыі, бо нацыя з'яўляецца апорнай структурай дзяржавы, яго начыннем. Таксама як дрэва мае свае карані, так і дзяржава мае крыніцу паходжання - нацыю, нацыянальную ідэю, якая дае сілу для росту, прагрэсу, з'яўляецца прабацькам дзяржавы і, разам з тым, моцная нацыя з магутнай нацыянальнай ідэяй з'яўляецца будучыняй, а дакладней адной з асноўных умоў дынамічнага развіцця грамадства ў далейшым.

Даследаванне Э. Гэллнера раскрывае асноўныя паняцці тэорыі нацыі і нацыяналізму, апісвае генезіс і асаблівасці станаўлення ідэі нацыяналізму, раскрываюцца тэмы сілы-слабасці нацыяналізму, прыводзіць тыпалогію нацыяналізму.

Аўтар мае свой арыгінальны погляд на праблему, кожны тэзіс, агучаны ў даследаванні мае лагічны шэраг разваг і тлумачэнняў, прыводзіцца канкрэтная аргументацыя. Тэорыя нацыяналізму разглядаецца аўтарам як неад'емная рыса жыцця і развіцця грамадства, любой народнасці, любой групы, іншая справа, што ў некаторых груп гэтыя рысы выяўляецца больш відавочна, у некаторых менш, а некаторыя не ўстаюць на шлях нацыяналізму і аказваюцца праглынутымі іншай «культурай, нацыянальнай ідэяй» і ў дадзеным выпадку нацыяналізмам. І толькі тая культура, якая атрымала верх, (не абавязкова валодала нейкімі прывілеямі або звышмагчымасцямі), проста развіццё нацыі адбылося там раней і ў больш моцнай форме.

Кніга ўяўляе сабой даволі цікавы матэрыял, які дае адказы на многія пытанні, у тым ліку некаторыя тэарэтычныя палажэнні, пераносяцца на якую небудзь рэальную сітуацыю і даюць практычнае ўяўленне пра жыццё і ўзаемадзеянні чалавечых мас, што прыводзіць да разнастайных сацыяльных узрушэнняў.

1. Вызначэнні.

Нацыя. Нацыяналізм. Дзяржава

Выклад любы гіпотэзы неабходна пачаць з вызначэння агульных паняццяў, якія ў ёй фігуруюць, і менавіта так, як разумее іх аўтар выкладання гіпотэзы. Так Геллнер ў першай главе пад назвай “Апісанні" пачынае сваю кнігу з вызначэння паняцця "нацыяналізм”. Само паняцце нацыяналізм узнікла некалькі стагоддзяў таму, фенромен нацыяналізму даследваўся велізарнай колькасцю даследчыкаў, хтосьці яго вызначае: “Нацыяналізм - гэта праява павагі, кахання і адданасці, адданасці да самаахвяравання ў сучаснасці, павагі і пакланення перад мінулым і жаданне дастатку, славы і поспеху ў будучыні той нацыі, таго народу, да якога дадзены чалавек належыць. Кожны член нацыі ёсць частка цэлага, і як нацыя не можа і не павінна пакідаць свайго члена безабаронным і неотомщенным як унутры, так і па-за месца яе пасялення, так і частка яе, яе сябры, павінны быць заўсёды гатовыя ахвяраваць сабою для сваёй народнасці.” (12)

1.1 Нацыяналізм

«Нацыяналізм - гэта перш за ўсё палітычны прынцып, сутнасць якога складаецца ў тым, што палітычная і нацыянальная адзінкі павінны супадаць.». І на яго базе выводзіць свае далейшыя пабудовы. «Нацыяналізм, як пачуццё або як рух, прасцей за ўсё растлумачыць, зыходзячы з гэтага прынцыпу. Нацыяналістычнае пачуццё - гэта пачуццё абурэння, выкліканае парушэннем гэтага прынцыпу, або пачуццё задавальнення, выкліканае яго ажыццяўленнем. Нацыяналістычны рух - гэта рух, натхнёны пачуццём падобнага роду. (1) Далей Гэллнер апісвае магчымыя спосабы ўзнікнення сітуацыі парушэнні «прынцыпу нацыяналізму».

«Нацыяналістычны прынцып можа парушацца рознымі спосабамі. Палітычная мяжа дзяржавы можа не ахапіць усіх прадстаўнікоў адпаведнай нацыі; або, ахапіўшы іх усіх, таксама ўключыць чужынцаў, або зрабіць і тое і другое адначасова: не ахопіць усіх прадстаўнікоў дадзенай нацыі і ўключыць прадстаўнікоў іншай. Акрамя таго, нацыя можа жыць, не змешваючыся з іншапляменцамі, у мностве дзяржаў, не маючы ўласнага нацыянальнай дзяржавы”.

Але ёсць адна форма парушэння нацыяналістычнага прынцып – піша аўтар - на якую асабліва хваравіта рэагуе нацыяналістычны пачуццё: нацыяналісты лічаць цалкам недапушчальным з пункту гледжання палітычных нормаў, калі кіраўнікі палітычнай адзінкі належаць не да той нацыі, да якой адносіцца большасць насельніцтва. Гэта можа быць альбо вынікам далучэння нацыянальнай тэрыторыі да большай дзяржавы, альбо вынікам дамінавання чужароднай групы.

“Карацей кажучы, нацыяналізм - гэта тэорыя палітычнай законнасці, якая складаецца ў тым, што этнічныя межы не павінны перасякацца з палітычнымі, і ў прыватнасці, што этнічныя межы ўнутры адной дзяржавы - верагодна, не павінны аддзяляць кіраўнікоў ад асноўнага насельніцтва. Разумны падлік пакажа, што спіс патэнцыйных нацый па ўсёй бачнасці нашмат, нашмат больш, чым колькасць магчымых жыццяздольных дзяржаў. Калі гэты аргумент, або разлік, верны, то не ўсе нацыяналістычныя інтарэсы могуць быць у роўнай ступені выкананыя, ва ўсякім выпадку адначасова. Задавальненне адных прыводзіць да ўшчамлення іншых. Важкім падмацаваньнем гэтага аргументу з'яўляецца і той факт, што вельмі многія з патэнцыйных нацый не жывуць або да нядаўняга часу не жылі тэрытарыяльна згуртаванымі групамі, а перамяшаныя адзін з адным у самых складаных суадносінах. Адсюль вынікае, што тэрытарыяльная палітычная адзінка можа стаць этнічна аднастайнай толькі ў тым выпадку, калі будуць вынішчаны, выгнаныя ці асіміляваныя ўсе чужынцы. Іх нежаданне мірыцца з падобнай доляй можа моцна ўскладніць мірнае ажыццяўленне нацыяналістычнага прынцыпу.” (2)

Разуменне тэорыі нацыяналізму Геллнера немагчыма без азначэнняў «нацыі» і «дзяржавы» у яго асвятленні. Ён лічыць, што нацыя - гэта перш за ўсё прадукт чалавечых перакананняў, прыхільнасцяў і схільнасцяў, два чалавекі належаць да адной нацыі толькі ў тым выпадку, калі яны прызнаюць прыналежнасць адзін аднаго да гэтай нацыі. Менавіта ўзаемнае прызнанне такога аб'яднання і ператвараюць іх у нацыю.

1.2 Нацыя

Вызначэнне нацыі звязана са значна больш сур'ёзнымі цяжкасцямі, чым вызначэнне дзяржавы.

Аўтарам падымаецца пытанне значнасці нацыі як для чалавека, так і для дзяржавы, прыводзіцца прыклад магчымасці існавання нацыі без дзяржавы і праблемнай для прадстаўлення дзяржавы без нацыі: «Хоць сучасны чалавек схільны ўспрымаць цэнтралізаваную дзяржаву як нешта, што само сабой разумеецца, аднак ён без адмысловай працы можа ўразумець сабе яе выпадковы характар і ўявіць сацыяльную сітуацыю, пры якой дзяржава адсутнічае. Ён цалкам здольны прадставіць сабе «першабытны стан». Антраполаг можа растлумачыць яму, што племя - гэта не заўсёды паменшаны дзяржава, што існуюць формы племянной арганізацыі, якія можна лічыць недзяржаўнымі. Наадварот, уяўленне пра чалавека без нацыі з працай ўкладваецца ў сучасным свядомасці. Шамиссо, француз, які эміграваў у Нямеччыну ў напалеонаўскі перыяд, напісаў яркі протакафкіанскі раман пра чалавека, які страціў свой цень. Хоць ўздзеянне гэтага рамана шмат у чым грунтуецца на наўмыснай дваістасці іншасказанні, нельга не здагадацца, што для аўтара Чалавек без Цені - гэта Чалавек без Нацыі. Калі яго прыхільнікі і сябры заўважаюць гэтую ненармальнуя адсутнасць цені, яны адварочваюцца ад Петэра Шлемиля, нягледзячы на яго іншыя перавагі. Чалавек без нацыі кідае выклік агульнапрынятым нормам і таму выклікае непрыязнасць». Яшчэ бліжэй да паняцця нацыі Гэллнер паходзіць ў наступных меркаваннях:

«Разгляданне двух вельмі прыблізных, папярэдніх азначэнняў дапаможа дабрацца да сутнасці гэтага расплывістага паняцьця.

1. Два чалавекі належаць да адной нацыі толькі толькі ў тым выпадку, калі іх аб'ядноўвае адна культура, якая ў сваю чаргу разумеецца як сістэма ідэй, умоўных знакаў, сувязяў, спосабаў паводзін і зносін.

2. Два чалавекі належаць да адной нацыі толькі толькі ў тым выпадку, калі яны прызнаюць прыналежнасць адзін аднаго да гэтай нацыі. Іншымі словамі, нацыі робіць чалавек, нацыі - гэта прадукт чалавечых перакананняў, прыхільнасцяў і схільнасцяў.” (3)

Звычайная група людзей становіцца нацыяй, калі сябры гэтай групы цвёрда прызнаюць пэўныя агульныя правы і абавязкі ў адносінах адзін да аднаго ў сілу аб'ядноўвае іх членства. Менавіта ўзаемнае прызнанне такога аб'яднання і ператварае іх у нацыю, а не іншыя агульныя якасці - якімі б яны ні былі, - якія аддзяляюць гэтую групу ад усіх, якія стаяць па-за яе.

Кожнае з гэтых папярэдніх азначэнняў - і па прынцыпе культурнай супольнасці, і па прынцыпе добраахвотнасьці - па-свойму каштоўна. Кожнае з іх вылучае элемент, які сапраўды важны для разумення нацыяналізму. Але ні адно з іх яшчэ не дастаткова. “Вызначэння культуры, маецца на ўвазе ў першым выпадку хутчэй у этнаграфічным, чым у нарматыўным сэнсе, відавочна складана і нездавальняльна. Відаць, лепш за ўсё падысці да праблемы не занадта імкнучыся даць фармальнае вызначэнне гэтага тэрміну, а разгледзеўшы, якая ж у рэчаіснасці роля культуры.” (3)

1.3 Дзяржава

Не менш важна азначэнне «дзяржавы», якое аўтар кнігі запазычвае ў М. Вебера і трохі відазмяняе, каб яно больш адпавядала сучаснасці: «Дзяржава - гэта інстытут або шэраг інстытутаў, асноўная задача якіх (незалежна ад усіх іншых задач) - ахова парадку. Дзяржава існуе тамака, дзе з стыхіі сацыяльнай жыцця вылучыліся спецыялізаваныя органы аховы парадку, такія, як паліцыя і суд. Яны і ёсць дзяржава» (5). У сваім даследаванні Э. Гэллнер не раз звяртаецца да вызначэння дзяржавы, дадзенаму М. Вэберам. «Разважаньні над пытаннем, што ёсць дзяржава, можна пачаць са знакамітага вызначэння Макса Вебера: “Дзяржава - гэта такая арганізацыя ўнутры грамадства, якая валодае манаполіяй на законнае гвалт.” (4)Якая складаецца ў ім ідэя: простая і прыцягальная: у добра арганізаваных грамадствах, у якіх большасць з нас жыве ці імкнецца жыць, прыватны ці групавы гвалт лічыцца беззаконнем. Сам па сабе канфлікт не беззаконьне, але яго рашэнне пры дапамозе прыватнага ці групавога гвалту не дапускаецца. Гвалт можа прымяняцца толькі цэнтральнай палітычнай уладай і тымі, каму яна дае такое права. З розных мер падтрымання парадку крайняя мера - сіла - можа прымяняцца толькі адной адмыслова створанай, выразна пазначанай, арганізацыяй ўнутры грамадства. Гэтая арганізацыя ці сукупнасць арганізацый і ёсць дзяржава. Зыходзячы з разумення «дзяржавы» Вэберам, Э. Гэллнер ў тлумачэньні тэорыі нацыяналізму дапрацоўвае і асэнсоўвае значэнне «дзяржавы» у звязцы з нацыяй.

Па тэорыі Э. Геллнера, нацыяналізм стаіць на тым, што нацыя і дзяржава прызначаны адзін для аднаго; што адно без іншага няпоўна; што іх неадпаведнасць абарочваецца трагедыяй: “Фактычна нацыі, як і дзяржавы, - усяго толькі выпадковасць, а не ўсеагульная неабходнасць. Ні нацыі, ні дзяржавы не існуюць ва ўсе часы і пры любых умовах. Больш таго, нацыі і дзяржавы - выпадковасць не адной і той жа ўласцівасці. Нацыяналізм стаіць на тым, што яны прызначаны адзін для аднаго; што адно без іншага няпоўна; што іх неадпаведнасць абарочваецца трагедыяй. Але перш чым яны сталі прызначанымі адзін для аднаго, яны павінны былі паўстаць, і іх ўзнікненне было незалежным і выпадковым. Дзяржава, безумоўна, паўстала без дапамогі нацыі. Некаторыя нацыі, безумоўна, склаліся без спрыяння сваей дзяржавы.

Больш спрэчным аўтару здаецца пытанне: мяркуе “Ці нарматыўная ідэя нацыі ў яе сучасным сэнсе - апрыёрнае існаванне дзяржавы?”.

Што ж у такім выпадку ўяўляе сабой універсальная і нарматыўная ідэя нацыі? Размовы пра два прыблізных, папярэдніх азначэння дапаможа дабрацца да сутнасці гэтага паняцця.

“1. Два чалавекі належаць да адной нацыі толькі толькі ў тым выпадку, калі іх аб'ядноўвае адна культура, якая ў сваю чаргу разумеецца як сістэма ідэй, умоўных знакаў, сувязяў, спосабаў паводзін і зносін.

«Кожнае з гэтых папярэдніх азначэнняў» - піша Гэллнер - «і па прынцыпе культурнай супольнасці, і па прынцыпе добраахвотнасьці - па-свойму каштоўна. Кожнае з іх вылучае элемент, які сапраўды важны для разумення нацыяналізму ». (5)

2. Генезіс і прырода нацыяналізму па Э. Гэллнеру

Высвятліўшы важныя паняцці, мне б хацелася непасрэдна перайсці да выкладу канцэпцыі Э. Геллнера пра генезіс і прыроду нацыяналізму. Сучасны нацыяналізм узнік на зломе старых традыцыйных структур, з пачаткам індустрыялізацыі. Менавіта яна, на думку даследчыка, кардынальна змяніла і культуру, і грамадства, яго структуру, спосабы і напрамкі сацыяльнай мабільнасці. Доказам служыць той факт, што небывалы напал нацыяналізму паўстаў менавіта ў дзевятнаццатым і дваццатым стагоддзях. Ён з'яўляецца адлюстраваннем і следствам індустрыялізму - спосабу вытворчасці, які ўзнік і пашырышся менавіта ў гэты перыяд. Некаторымі дасьледчыкамі індустрыяналізм вызначаецца як “спосаб развіцця, пры якім галоўнымі крыніцамі прадукцыйнасці з'яўляецца колькасны рост фактараў вытворчасці (працы, капіталу і прыродных рэсурсаў) разам з выкарыстаннем новых крыніц энергіі. У процівагу яму инфармацыянізм ўяўляе сабой спосаб развіцця, у якім галоўным крыніцай прадукцыйнасці з'яўляецца «якасная здольнасць аптымізаваць спалучэнне і выкарыстанне фактараў вытворчасці на аснове веды і інфармацыі»” . (6) Сучасная індустрыяльная культура стаіць на школьнай адукацыі, на пісьмовай інфармацыі. Для сацыяльнага прасоўвання вельмі важны мова школы, а не мова маці. Як лічыць Геллнер, у аснове сучаснага нацыяналізму - праблема мовы. Таямніца гэтай праблемы, перш за ўсё - у вялізнай ролі інфармацыі, мовы, усяго семіятычны шэрагу сучаснай нацыянальнай культуры для сацыяльнага становішча чалавека ў грамадстве. Калі людзі ў краінах, дзе пачалася індустрыялізацыя, перайшлі ад прамой маніпуляцыі з прадметамі, ад прамых кантактаў з прыродай да маніпуляцый, апасродкаваныя праз мову, праз інфармацыю, іншых людзей, тады пісьменнасць, якая цалкам не цікавіла сярэднявечнага селяніна, набывае першараднае значэнне. Паступова губляла значэнне прыналежнасць чалавека да нейкай пэўнай групы старой сацыяльнай структуры - рэлігійнай, саслоўнай. І ўсё большую ролю ў яго лёсе пачынае адыграваць прыналежнасць да той ці іншай моўнай групы, яго адукацыя, яго выхаванне, якія дазваляюць яму арыентавацца ў свеце інфармацыі сучасных прафесій і афіцыйнага жыцця грамадства. Рознасць нацыянальных культур, на думку аўтара, стала адчувацца так востра менавіта таму, што яна ў шматнацыянальных дзяржавах давала відавочныя перавагі выбрацца з беднаты, набыць становішча ў грамадстве людзям той нацыянальнасці, чыя мова - мова адміністрацыі, школы, палітыкі. Нацыяналізм высунуў новы прынцып - дзяржаўныя межы павінны супадаць з межамі культурнага арэалу, мовы - з межамі пражывання нацыі. Пры дапамозе розных спалучэнняў асноўных фактараў, якія ўплываюць на фарміраванне сучаснага грамадства, Э. Геллнер вылучае карысную тыпалогію нацыяналізму. Гэта фактары - улады і даступнасці адукацыі або жыццяздольнай сучаснай культуры. Грамадства, дзе адны валодаюць уладай, іншыя - не, а даступнасць адукацыі не прадвызначаная загадзя, аўтар дзеліць па магчымасцях: 1) адукацыя даступная толькі тым, хто ва ўладзе, 2) адукацыя даступная ўсім, 3) адукацыя не даступна тым, хто ва ўладзе , 4) ні тым, ні іншым адукацыя не даступна. «Кожная з названых чатырох магчымасцяў (усім ім адпавядаюць па два альтэрнатыўных стану) суадносяцца з рэальнай гістарычнай сітуацыяй.

Калі група людзей, якая валодае ўладай, прыблізна адпавядае тым, у каго ёсць магчымасць атрымаць такую адукацыю, якая падрыхтуе іх да новага жыцця, назіраецца нешта, адпаведнае ў цэлым ранняму перыяду індустрыялізацыі. Пазбаўленыя ўлады новыя мігранты, толькі што адарваныя ад зямлі, палітычна і культурна бяспраўныя, аказваюцца бездапаможнымі, сутыкнуўшыся тварам да твара з абставінамі, занадта цяжкімі і недасягальнымі для іх разумення. “Яны і складаюць той самы класічны пралетарыят на ранняй стадыі індустрыялізацыі, апісаны Марксам і Энгельсам (і абсалютна памылкова адносяцца імі да наступных стадыях развіцця індустрыяльнага таварыства)”. (7)Другое спалучэнне, насупраць, адносіцца да позняга індустрыяльнага грамадства, калі значнае няроўнасць у размеркаванні ўлады застаецца, а адрозненняў у адукацыі і ў ладзе жыцця становіцца істотна менш. Сістэма расслаення тут досыць вольная і цэласная, не палярызаванае і не змяшчае якасна розных пластоў. Змешванне розных стыляў жыцця, памяншэнне сацыяльнай дыстанцыі, даступнасць новых ведаў ва ўсякім разе не маючая сур'ёзных перашкод, для тых імкнецца да іх.

Трэцяя, прычым ўяўная парадаксальная, сітуацыя, калі тыя, хто валодае ўладай, сутыкнуўшыся з неабходнасцю набываць новыя навыкі, аказваюцца ў пройгрышы, сустракаецца на самой справе і ўяўляе сабой зусім не незвычайную гістарычную канструкцыю. Прасякнуты ваяўнічым духам кіруючы пласт традыцыйнага аграрнага грамадства прызнае ў першую чаргу такія вартасці, як здольнасць здяйсьняць неапраўданыя жорсткасці, уладалюбства, валоданне зямлёй, бяздзейнасць, марнатраўнасць, і пагарджае уменнем планаваць і гандляваць, любоўю да парадку, беражлівасцю, працавітасцю. Як следства, згаданыя якасці аказваюцца тыповымі толькі для больш ці менш пагарджаных гарадскіх, занятых гандлем, жадаючых вучыцца груп насельніцтва, да якіх кіраўнікі часам ставяцца памяркоўна, але, як правіла, увесь час пераследуюць. Тым не менш пры традыцыйным укладзе становішча застаецца досыць стабільным. Могуць мяняцца дзеючыя асобы, структура застаецца нязменнай. Працавітым назапашвальнікам не ўдаецца замяніць клас гультаёў, якія ўмеюць толькі расходаваць, так як апошнія пастаянна абіраюць іх, а часам і знішчаюць іх фізічна. Аднак з надыходам індустрыяльнага парадку ў форме распаўсюджвання рынкавых адносін і ўзнікненнем ваенных і вытворчых тэхналогій, пачаткам каланіяльных заваёў, былая стабільнасць губляецца назаўсёды.

Уменне лічыць становіцца больш каштоўным, чым ўменне валодаць шпагай. Па-майстэрску валоданне шпагай цяпер мала што дае. Вядома, старыя кіраўнікі, пачуўшы вецер перамен, могуць паспрабаваць змяніць свае звычкі. Менавіта так яны і паступілі ў Прусіі і Японіі. Але псіхалагічна ім зусім не лёгка зрабіць гэта хутка (а часам і проста вырашыцца на гэта). У выніку перавагі аказваюцца ў тых, кім кіруюць (ці, ва ўсякім выпадку, у некаторых з іх), калі гаворка ідзе аб атрыманні адукацыі і набыцці неабходных навыкаў.

І нарэшце, існуе чацвёрты сцэнар: ні тыя, хто кіруе, ні тыя, кім кіруюць, не маюць магчымасці атрымаць адпаведныя навыкі. Гэта звычайная сітуацыя для любога адсталага аграрнага грамадства, не які паддаецца ўплыву індустрыяльнага свету, калі і кіраўнікі, і кіраваныя аддаюцца мноства разнастайных заганаў, такіх, як забабоны, алкагалізм (або любыя іх варыянты, аддаюць перавагу ў розных месцах), і калі ні тыя, ні іншыя не хочуць і не могуць пайсці па новым шляху.

“Спалучаючы няроўнасць ў дачыненні да ўлады з разнастайнымі магчымасцямі даступнасці адукацыі, мы атрымалі чатыры верагодныя сітуацыі: аднолькавая даступнасць, аднолькавая немагчымасць даступнасці, даступнасць, выкарыстоўваная альбо ў інтарэсах пэўных, уладу маючых, альбо накіраваная супраць іх » (11).

Кожная з названых чатырох магчымасцяў, кажа даследчык, суадносіцца з рэальнай гістарычнай сітуацыяй. У кожную з чатырох верагодных сітуацый Э. Геллнер ўводзіць элемент, найбольш істотны з пункту гледжання нацыяналізму: аднастайнасць або неаднароднасць культуры (у паняцце культуры тут ўкладваецца пэўны стыль паводзінаў і зносін, прыняты дадзеных соцыумам). Ужыўшы гэта проціпастаўленне «культурнае адзінства / культурная дваістасць» паміж уладу маючых і астатнімі людзьмі да ўжо выбудаванай чатырохступеністай тыпалогіі, атрымліваецца восем магчымых сітуацый. Аўтар аналізуе кожную з іх і атрымлівае, што пяць з васьмі сітуацый, прапанаваных дадзенай мадэллю, апынуліся ненацыяналістычнымі: чатыры з-за таго, што не адбылася культурная дыферэнцыяцыя, а дзве - з-за недаступнасці высокай культуры для ўсіх.

3. Тыпалогія нацыяналізму

Такім чынам, у кнізе «Нацыі і нацыяналізм» разглядаецца тры тыпу нацыяналізму.

3.1 «Габсбургскай класічны» нацыяналізм

Першы можна вызначыць як «класічны Габсбургскій». Па гэтай мадэлі тыя, хто ва ўладзе, маюць перавагі ў даступнасці да цэнтральнай дзяржаўнай культуры, пазбаўленыя ж улады пазбаўляюцца таксама і магчымасці атрымаць адукацыю. Для іх або часткі з іх даступная народная культура, якая з вялікай працай можа ператварыцца ў новую высокую культуру, якія супрацьпастаўлялі сябе старой. Гэтай задачы сябе аддаюць найбольш свядомыя прадстаўнікі дадзенай этнічнай групы.

3.2 Нацыяналізм па прынцыпе перыяду аб'яднання Італіі і Германіі XIXв

Другі тып - у адных ёсць улада, у іншых - не. Адрозненні супадаюць і выяўляюцца так жа, як культурныя. Адрозненняў у даступнасці адукацыі няма. Дадзены нацыяналізм уніфикатарскага роду дзейнічае ў імя распаўсюджвання высокай культуры і мае патрэбу ў «палітычным даху». Аўтар прыводзіць у прыклад спробу аб'яднання ў 19 стагоддзі Італіі і Нямеччыны:

«Рэальная гістарычная сітуацыя, якой адпавядае гэтая мадэль, - гэта нацыяналізм перыяду аб'яднання Італіі і Германіі XIX стагоддзя. Большасць італьянцаў знаходзілася пад уладай чужакоў і былі ўшчэмленыя ў палітычным дачыненні. Большасць немцаў жыло ў раздробненых дзяржавах, многія з якіх былі дробнымі і слабымі, ва ўсякім выпадку па еўрапейскіх маштабах, і таму не маглі служыць нямецкай культуры як цэнтралізаванму сучаснму асяроддзю палітычным дахам. Як ні дзіўна, калі шматнацыянальная магутная Аўстрыя паспрабавала ажыццявіць нешта падобнае, гэта выклікала незадаволенасць некаторых яе грамадзян. Такім чынам, палітычная абароненасць італьянскай і нямецкай культуры была відавочна і абразліва малая для італьянцаў і немцаў у параўнанні з абароненасцю французскай і ангельскай культуры. Але магчымасць атрымаць адукацыю, прадстаўленая дзвюма гэтымі высокімі культурамі тым, хто ад нараджэння валодаў іх дыялектнымі варыянтамі, была ані не меншай. І італьянская, і нямецкая былі літаратурнымі мовамі, якія мелі устаноўленыя нарматыўныя варыянты. На іх аснове ствараліся квітнеючыя літаратуры, тэхнічная мова, правілы паводзінаў, яны выкарыстоўваліся ў навучальных установах і акадэміях. Калі і назіралася культурная непаўнавартаснасць, то вельмі малаважная. Узровень пісьменнасці і адукацыі немцаў не быў істотна ніжэй, чым у французаў, не быў ён значна ніжэй і ў італьянцаў, нават у параўнанні з панавальнымі аўстрыйцамі. Нямецкая культура ў параўнанні з французскай або італьянская у параўнанні з нямецкай, распаўсюджаная ў аўстрыйцаў, не была адсталай, і носьбітам не даводзілася пераадольваць перашкоды на шляху да даступнасці сучасных сусветных дасягненняў. Неабходна было ліквідаваць толькі няроўнасць у дачыненні даступнасці ўлады і забяспечыць культуру (і эканоміку) палітычным дахам, змяніць у адпаведнасці з новымі патрабаваннямі неабходныя ўстановы». (8)

3.3Нацыяналізм дыяспары

Трэці тып нацыяналізму Геллнер называе нацыяналізмам дыяспары. Гаворка ідзе аб этнічных меншасцях, пазбаўленых палітычных правоў, але не адсталых ў эканамічным дачыненні (і нават наадварот), такім чынам уключаных да «высокай культуры»: «З адукацыяй мабільнага, цэнтралізаванага масавага грамадства сітуацыя ў корані змяняецца. Асабліва гэта адбіваецца на меншасцях, якія спецыялізуюцца на фінансавых, гандлёвых і наогул гарадскіх відах дзейнасці. З распаўсюджваннем мабільнасці і змены занятасці пэўная культурная група ўжо не здольная ўтрымліваць манаполію на які-небудзь від дзейнасці. Калі значная колькасць членаў большай супольнасці жадае займацца гэтымі прыбытковымі (калі даход не падвяргаецца канфіскацыі) прафесіямі, то яны наўрад ці могуць застацца здабыткам меншасці і тым больш - меншасці, адзначанай якім-небудзь культурным або сацыяльным таўром.

Ва ўмовах мадэрнізацыі з былых спецыялізаваных меншасцяў здымаюцца прававыя абмежаванні, але адначасова яны пазбаўляюцца і свайго манапольнага права, а таксама абароненасці. Іх ранейшы вопыт і арыентацыя часта даюць ім магчымасць дзейнічаць з вялікім поспехам у ўмовах поўнай эканамічнай свабоды для ўсіх. Іх веды таксама аказваюцца вельмі карыснымі. Але ў той жа час іх ранейшы вопыт выпрацоўваўся ва ўмовах палітычнага бяссілля і падпарадкавання суполцы права на самаабарону. Гэта і была цана, заплачаных імі за першачарговае права авалодання прафесіяй: яны вымушаны былі змірыцца са сваёй палітычнай і ваеннай бездапаможнасцю, каб атрымаць доступ да тых сродкаў, якія ў дрэнных руках станавіліся занадта магутнымі або небяспечнымі.

Але нават і без такой традыцыі палітычнае і ваеннае бяссілле гэтых груп часта было следствам самога статусу меншасці, рассеянага па шматлікіх гарадскіх цэнтрах і таму пазбаўленага кампактнай і абароненай тэрытарыяльнай базы. Некаторыя эканамічна квітнеючыя групы такога роду маюць даўнія традыцыі рассеяння, урбанізацыі і знаходжання ў статусе меншасці: гэта, бясспрэчна, адносіцца да габрэяў, грэкаў, армянаў». (9)

У гэтым жа раздзеле Гэллнер прыводзіць прыклад (Ізраіль) ажыццяўлення мадэлі-тыпу «нацыяналізм дыяспары»:

"Найбольш знакаміты і драматычны прыклад паспяховага нацыяналізму дыяспары - гэта Ізраіль. Ён таксама з'яўляецца, па словах Х'ю Тревора-Ропера, «апошнім і найменш тыповым з еўрапейскіх нацыяналізмаў». (Паколькі ён вырашыў еўрапейскую праблему, стварыўшы азіяцкую, пра якую ізраільцяне толькі пачалі задумвацца.)

У дыяспары габрэйская рэлігія заўсёды была звернутая да Ерусаліма. Вярнуўшыся ў Ерусалім, паўсекулярызаваны сіянізм выкарыстаў састарэлыя да таго часу сацыялістычныя або народніцкія клішэ Еўропы XIX стагоддзя. Амаль двухтысячагадовай гісторыя рассеяння пазбавіла габрэяў якой-небудзь тэрытарыяльнай базы, і больш за ўсё ў зямлі Ізраіля, і зрабіла іх хутчэй страціўшым цэласнасць і моцна спецыялізаваным пластом усярэдзіне структуры іншых таварыстваў, чым збалансаванай папуляцыяй, здольнай стаць асновай больш ці менш аўтакратычнай сучаснай дзяржавы. Тым не менш гэта дзіўнае ператварэнне было ажыццёўлена ў значнай ступені дзякуючы ініцыятыве, выкліканай пераследамі, распачатымі у Усходняй Еўропе, а затым і ва ўсёй Еўропе ў перыяд катастрофы. Гэтыя перасьледы - самы наглядны прыклад лёсу культурна выдзеленых, эканамічна паспяховых і палітычна безабаронных супольнасцяў у момант, калі эпоха такіх спецыялізаваных супольнасцяў і традыцыйнай формы арганічнага падзелу працы падыходзіць да канца.

Асобасныя змены, якія давялося зведаць габрэям, якія прыехалі з розных краін у Ізраіль, ішлі насуперак з агульнай тэндэнцыяй сусветнага развіцця: гарадское, касмапалітычнае насельніцтва з высокім узроўнем пісьменнасці і ведаў было па крайняй меры часткова вернута на зямлю і абмежавана больш жорсткімі тэрытарыяльнымі рамкамі. Звычайна нацыяналістычны працэс супярэчыць сваім уласным фармулёўкам і лозунгам: кажучы аб сялянах, ён на справе стварае гараджан. У дадзеным выпадку было зусім неабходна стварыць некаторую колькасць «штучных» сялян. Па сутнасці справы, гэта апынуліся сяляне, аб'яднаныя пэўнымі асноўнымі племяннымі прыкметамі: тыпам мясцовай арганізацыі, якая складалася з адзінак, якія ажыццяўляюць адначасова вытворчыя і ваенныя задачы. «Выраб» такіх сялян-супляменнікаў з людзей гарадскога паходжання - відавочна нялёгкая задача, і штучныя сяляне-салдаты былі, у сутнасці, створаны па ўзоры несекулярнага манаскага статута. Гэты працэс меў патрэбу ў сваёй ідэалогіі; і ў сілу гістарычнай выпадковасці падыходная сумесь з сацыялізму і народніцтва аказалася найбольш даступнай і распаўсюджанай у тым інтэлектуальным асяроддзі, з якой статут прыцягваў сваіх новых членаў. Такія рысы гэтай ідэалогіі, як прапаганда сельскага ладу жыцця, калектывізму, непрыманне падзелу працы, знаходзіліся ў ідэальнай адпаведнасці з яе мэтамі. Адказаць на пытанне, ці так добра жывецца сучаснаму чалавеку ў кібуцах, як верылі і спадзяваліся стваральнікі гэтай ідэалогіі, пакуль не ўдалося. Але ў якасці спосабу паспяховага засваення зямлі і вяртання на яе прадстаўнікоў моцна ўрбанізаванага насельніцтва і гэтак жа паспяховай абароны гэтай зямлі ў перыяд ваеннага крызісу з дапамогай мінімальных і абмежаваных сродкаў кібуцаў даказалі сваю выключную мэтазгоднасць і эфектыўнасць.

Праблемы грамадскіх пераўтварэнняў, культурнага адраджэння і набыцця тэрыторыі, непазбежнасць сутыкненняў з натуральнай варожасцю тых, хто прэтэндаваў на гэтую тэрыторыю раней, сведчаць аб тых асаблівых і вельмі сур'ёзных цяжкасцях, з якімі сутыкаюцца нацыяналізмы дыяспары. У лепшым становішчы аказваюцца тыя, хто утрымліваў за сабой хоць бы частка старажытнай тэрыторыі. Але праблемы, якія паўстаюць перад культурай дыяспары, не зрабіла нацыяналістычнага выбару, могуць быць гэтак жа сумнымі і трагічнымі, як і ў выпадку, калі яна прыме ідэю нацыяналізму.» (9)

4. Слабасць нацыяналізму

Адной з найважнейшых частак тэорыі нацыі і нацыяналізму з'яўляецца раздзел «Пераход да стагоддзю нацыяналізму». У дадзенай главе ў раздзеле «слабасць нацыяналізму» разглядаюцца пытанні сілы і слабасці нацыяналізму, разглядаюцца дэталі фарміравання нацыянальнай ідэалогіі, некаторыя крытычныя моманты. Размову аб слабасці нацыяналізму Э. Гэллнер пачынае з таго, што ключ да разумення нацыяналізму столькі ж у яго слабасці, колькі ў сіле.

"Звычайна прынята казаць пра сілу нацыяналізму. Гэта істотная памылка, хоць і лёгка вытлумачальная, паколькі ўсюды, дзе нацыяналізм пускае карані, ён звычайна без працы атрымлівае перамогу над іншымі сучаснымі ідэалогіямі.

Тым не менш ключ да разумення нацыяналізму столькі ж у яго слабасці, колькі ў яго сіле."

Але нават у нацыяналістычны стагоддзе нацыяналізм застаецца дзіўна уразлівым яшчэ ў адным, вельмі важным сэнсе. Нацыяналізм вызначаны аўтарам як плынь, якая імкнецца злучыць культуру і дзяржаву, «забяспечыць культуру сваім уласным палітычным дахам, і пры гэтым не больш чым адным». Нацыяналізму як такому наканавана перамагчы, але не якому-небудзь вызначанаму нацыяналізму. «Мы ведаем, што досыць аднастайныя культуры, кожная са сваім палітычным дахам, з уласным палітычным кіраваннем, становяцца нормай, зацьверджанай амаль паўсюдна, за нешматлікімі выключэннямі. Але мы не можам прадказаць, якія менавіта культуры, з якімі палітычнымі дахамі даб'юцца поспеху. У той жа час выраблены намі падлік колькасці культур, ці патэнцыяльных нацыяналізмаў, і абмежаванага прасторай ліку паўнавартасных нацыянальных дзяржаў ясна паказвае, што патэнцыйныя нацыяналізмы атрымліваюць паражэнне, альбо - што больш верагодна - ўстрымаюцца нават ад спроб знайсці палітычнае выраз ».

Так яно і ёсць на самой справе. Большасць культур, ці патэнцыяльных нацыянальных груп нават не спрабуе ўстаць на шлях афармлення, на шлях нацыі. Некаторыя нацыянальныя групы дамагліся нацыянальнага афармлення, дамагліся магчымасці стварыць сваю дзяржаву, атрымаць сувэрэнітэт, а пасля апусцілі рукі, і дзяржава паступова пачынае забываць, пра тое, адкуль яна ўзялася, і што без гэтай жыццёва неабходнай звязкі з нацыяй, ёй ня выжыць, ня захаваць суверэнітэту. Гэтак жа як дрэва, якое страціла карані, дзяржава, якая страціўшы або задушыўшы (гледзячы якія групы інтарэсаў знаходзяцца ва ўладзе) нацыю, нацыянальную самасвядомасць, адмірае і пераходзіць у нябыт.

Некаторыя даследчыкі падкрэсліваюць неабходнасць імкнуцца да прыхільнасьці сваей нацыі і атаясамліваюць нацыю і змаганне за яе будучыню з уласным жыццем чалавека і кажуць аб поўнай адданасці чалавека сваей нацыянальнай ідэі: “Нацыяналізм ёсць вера ў яго духоўную і інстыктыўна сілу; вера ў яго духоўнае пакліканне. Нацыяналізм ёсць воля да творчаму росквіту майго народа - у зямных справах і ў нябесных здзяйсненнях. Нацыяналізм ёсць сузіранне свайго народа перад тварам Божым, сузіранне яго гісторыі, яго душы, яго талентаў, яго недахопаў, яго духоўнай праблематыкі, яго небяспек, яго спакус і яго дасягненняў. Нацыяналізм ёсць сістэма учынкаў, якія вынікаюць з гэтай любові і веры, з гэтай волі і гэтага сузірання. Вось чаму праўдзівы нацыяналізм можна апісаць як духоўны агонь, якія ўзводзяць чалавека да ахвярнага служэння, а народ - да духоўнага росквіту. Гэта ёсць захапленне ад сузірання свайго народа ў плане Божым, у дары Яго ласкі. Нацыяналізм ёсць падзяку Богу за гэтыя дары, але ён ёсць і смутак аб сваім народзе, калі народ аказваецца не на вышыні гэтых дароў.” (13)

Такіх нацыянальных груп, якія маглі б паспрабаваць стаць нацыямі, велізарнае мноства. І ўсё ж большасць з іх пакорліва падпарадкоўваецца сваёй долі: быць сведкамі таго, як іх культура (хоць не яны самі як асобы) павольна знікае, раствараецца ў больш шырокай культуры аднаго з новых нацыянальных дзяржаў. Гэта ж канстатуе і Гэллнер: «Большасць культур без усякага супраціву адправілася на звалку гісторыі пад напорам індустрыяльнай цывілізацыі».

І далей ён развівае сваю думку: «Вялікі адсотак пагружаных у непрабудны сон «нацый», якія ніколі не ўстануць і не зазьзяюць і якія нават не жадаюць прачынацца, дазваляе нам крытыкаваць нацыяналістычную дактрыну з яе жа ўласных пазіцый. Крытыкі нацыяналізму, якія асуджаюць нацыяналістычны рух, але не адмаўляюць існавання схаваных нацый, не шмат дасягнуць. Нацыі як натуральны, дадзены ад Бога спосаб класіфікацыі людзей - гэта міф. Нацыяналізм, які часам бярэ раней існавалыя культуры і ператварае іх у нацыі, часам вынаходзіць новыя культуры і часта знішчае старыя, - гэта рэальнасць, добрая яна ці дрэнная, і, увогуле, рэальнасць непазбежная. Гістарычныя носьбіты нацыяналізму не разумеюць сутнасці таго, што яны робяць, але гэта ўжо іншае пытанне».

Аднак, напэўна не варта кіравацца міфам. Нацыі не дадзены нам ад прыроды, яны не з'яўляюцца вынікам натуральнага развіцця свету. І нацыянальныя дзяржавы не былі загадзя наканаванай стадыяй развіцця этнічных ці культурных груп. У рэчаіснасці існуюць культуры, часта з цяжкасцю выдзяляюцца, паступова пераходзячыя адна ў іншую, перакрыжоўваюцца і пераплятаюцца, а таксама існуюць, палітычныя адзінкі розных тыпаў і памераў. У мінулым яны часцей за ўсё не супадалі. Для гэтага ў многіх выпадках былі важкія прычыны. Кіраўнікі палітычных адзінак самасцвярджаюцца, адлучаючы сябе ад нізоў, а падуладныя ім мікрасупольнасці аддзялялі сябе ад сваіх суседзяў, аб'яднаных у такія ж супольнасці.

У канцы раздзела аўтар ставіць пытанне аб тым, моцны нацыяналізм ці не.

«Гэтая сіла - рух да новых супольнасцяў, заснаваных на прынцыпах, якія адказваюць новым падзелам працы, - вельмі магутны, але гэта не адзіная сіла ў сучасным свеце, і яе нельга лічыць